Afi

Terwijl Olafer bij de garage is ga ik eens wat oefenen met Afi. Ik heb nog nooit met een 4x4 gereden. Ik pak een besneeuwd en ijzig bergweggetje. Spannend en een beetje eng. Maar Afi (opa) trekt zich er niets van aan en brengt me zo boven. Flink grip op het ijs en de keien. Gaaf man!!!


Nou zul je denken: poe poe, tjonge jonge, 2 auto’s.

Maar mijn verwoede zoekpogingen naar werk hebben eindelijk vruchten afgeworpen. Ik heb een baantje gevonden.

Gelukkig niet als krantenbezorger in de nachtdienst, of aan de lopende band in een flessen fabriek.

Nee, ik heb een baantje gevonden in een naai atelier.


Voor het eerst sta ik op met de wekker. Extra vroeg, want ik wil natuurlijk niet te laat komen op m’n eerste werkdag. Er is namelijk een storm waarschuwing.

Een uur voor vertrek graaf ik me een weg naar buiten om vervolgens Afi onder een dikke laag sneeuw op te diepen. De motor vast laten lopen zodat de boel wat kan ontdooien en opwarmen. Ramen krabben en verlichting zichtbaar maken. Met verkleumde handen ga ik het huis weer in voor een hete kop koffie.

Jonina; de “oude” eigenaar van Afi, zus van de huisbaas, komt binnen. Ze is vandaag wat vroeger dan gewoonlijk. Ze komt de paarden verzorgen. Ze kijkt me verbaast aan dat ik naar m’n werk zal.

Ze verteld me dat het niet haalbaar is om vandaag het huis te verlaten. De storm kan elk moment echt losbreken. Ik bel met m’n nieuwe baas en leg haar uit dat ik ernstig word ontraden vandaag te komen. Jonina neemt de telefoon van me over en legt in het IJslands uit dat ik buiten de stad woon en dat het echt te gevaarlijk is om nu de weg op te gaan. Stefania; m’n nieuwe baas, heeft begrip voor de omstandigheden en vindt het goed als ik morgen kom.

De storm raast er flink op los. De weg naar de stad blijkt onbegaanbaar. Dikke sneeuwduinen versperren de doorgang. Ik blijf binnen bij de kachel en vermaak me met wat filmpjes kijken.

En dan is het tijd. Ik ga aan de slag in het naai atelier.

www.lost.is

Ik begin met fout of oud borduursel uit handdoeken te tornen.


Daarna met de hand zoompjes in handwarmers naaien.

Aangeleverd materiaal

Binnenste buiten keren

Zoompje dicht naaien

En hetzelfde met shawls.

Het materiaal is vanmorgen op de “cutting table” gesneden. Agnieszka naait de panden aan elkaar.

Daarna laat Stefania, m’n baas nog eens zien wat ik moet doen.

Goed en netjes de shawl binnenste buiten keren en daarna afhechten.

De volgende stap van het stomen of “pressen” trek ik niet echt. Het is te lang staan in onhandige houding. Maar gelukkig is er een andere collega die ‘t graag doet.


Maar ik sta ook te stofzuigen, of de wc schoon te maken. Of de kerstboom op te tuigen en de etalage in te richten. Opruimen, sorteren, inpakken. Van alles en nog wat.


Het valt me de eerste weken best zwaar. Vooral omdat het me niet altijd duidelijk is wat ik kan doen. Ik ben toch afhankelijk van opdrachten van Stefania. Maar langzaam zie ik het werk steeds meer liggen en lukt het me beetje bij beetje wat beter om m’n tijd nuttig te besteden zonder Stefania lastig te vallen.


Ik heb 4 vrouwelijke collega’s. Ze komen uit Polen en Letland enzo, en spreken geen Engels.

Op de werkvloer hoor ik dan ook geen IJslands, maar een mix van Russisch en Pools.

En er is Ali, uit Irak, hij heeft in Nederland gestudeerd. Met hem spreek ik Nederlands en Engels.


Stefania en haar man; een oud scheepskapitein, zijn IJslanders. Van hun leer ik af en toe een woordje IJslands. En ze houden ons een beetje op de hoogte van het lokale nieuws.


Zoals vandaag. Er is een nieuwe stormwaarschuwing. Aan de zuidkust van IJsland zijn schepen al losgeslagen van de kades en veel glas schade. De storm is nu onderweg naar Reykjavik. We mogen/moeten vandaag eerder naar huis.

Gelukkig kan ik nog wat boodschappen halen voordat de storm losbarst. En thuis, op de boerderij, heeft Hilgi; de huisbaas, vast voorzorgsmaatregelen getroffen. De grote ramen op de windkant van het huis zijn beplakt met tape voor het geval van los vliegend puin.


Het is al goed donker als de storm echt flink begint te razen. De ramen blijven heel maar de stroomkabels buiten niet. Met een grote lichtflits zie ik een kabel knappen, en onmiddellijk is het donker binnen. Gelukkig zijn er kaarsen. Vervelender is de stroom uitval voor de kachels; die zijn namelijk allemaal elektrisch.  Langzaam maar zeker begint de temperatuur in het huis te zakken.

De volgende dag lijkt de storm over en kan waneer het licht wordt (ergens in de middag) de elektriciteit gerepareerd worden. Gelukkig, want het is behoorlijk afgekoeld in huis.



Toch wel erg gaaf hoor, al die sneeuw.

Het is nu weekend. Er verblijven regelmatig gasten op Akurholt. Ik maak met iedereen wel een praatje in de keuken. Vandaag is Swan uit Amerika te gast. Ik loop een stukje achter het huis de berg op om te genieten van het uitzicht. Swan loopt mee, en dan verder. Ik loop nu met haar mee. Door de diepe sneeuw verder en verder de berg op.

Onverwacht wegzakken in de diepe sneeuw

En daarna gezellig en lekker hapje eten in de stad.

Het kan flink sneeuwen.

Maar waneer de temperatuur wat stijgt slaat dat om in regen.

Aangedrukte sneeuw verandert in ijs.

Buiten lopen betekend dat je over elke stap moet nadenken anders ga je onherroepelijk op je bek.

Het is spek glad.


Als het lang genoeg blijft regenen smelt gelukkig een groot deel van het ijs.


Of er valt verse sneeuw overheen. In beidde gevallen ontstaat er weer iets meer grip.


Veel IJslanders dragen spijker schoenen.

Zoals je ziet zijn de dagen kort.


Ik heb er geen last van?!


Eigenlijk vind ik het wel heel mooi en bijzonder.


Ik kan lekker uitslapen en toch genieten van het eindeloze ochtend gloren. De zon is zo ontzettend traag.


De paar vogels die om de boerderij wonen gaan helemaal los bij het eerste straaltje echte zon.

Van en naar het werk in het donker.

Gelukkig zijn er op het werk grote ramen en hoef ik het daglicht en de eventuele zon niet te missen

De kerst komt eraan. M’n Poolse collega Agnieszka heeft me uitgenodigd om het bij haar te komen vieren. Wat ontzettend aardig van haar!

Het is een traditionele Poolse kerst. We breken eerst samen het brood en wensen elkaar al het goede. We eten van 12 verschillende schotels; geen vlees, wel vis.

Onder de boom liggen zelfs een paar cadeautjes voor mij???!

Agnieszka spreekt geen Engels. We gebruiken een vertaal programma van internet. Het is niet ideaal maar het werkt.



Ik werk 5 dagen in de week, 9 uur per dag en ben begin December begonnen.

De maand zit er bijna op. We hebben net wat vrije dagen gehad ivm kerst en deze laatste week van het jaar is ook wat korter ivm oud en nieuw.

30 December mogen we een uurtje eerder naar huis. Iedereen heeft z’n jas al aan waneer Stefania me nog even bij haar roept op kantoor.


Ze verteld me dat er in het nieuwe jaar geen werk meer voor me is...?!

Ik ben geen professional in ‘t vak dus moet ze me alles leren.

Ze ontvangt voor mij echter geen subsidie om me op te leiden. (wel voor anderen)

Bovendien heb ik aangegeven dat ik m’n D rijbewijs wil gaan halen om ander werk te vinden.

Al met al is het voor haar te ongunstig om mij nog langer aan te houden.

Ik begrijp haar standpunt. Maar had het niet zien aankomen dus ben er toch wel van onder de indruk....


Tja,... Sta ik weer met niets.

Geen werk. Olafer de Toyota krijg ik niet verkocht. Rijbewijs D kan ik pas in Maart aan beginnen.

Wat nu....



Het is 31 December; Oudjaarsdag.

Bij toeval ben ik op een lokatie waar ze een groot vuur gaan aansteken.

Vele auto’s, ouders en kinderen zijn gearriveerd voor deze IJslandse traditie.

Agnieszka

Daar heb je Hilgi; m’n huisbaas, met z’n kinderen.

Ik ben opnieuw uitgenodigd bij Agnieszka.

En zo zit er weer een jaar op.

Vorig jaar rond deze tijd reed ik nog op de truck in Canada.

Ik ben dit jaar 2x ontslagen...?!

Heb het laatste deel van m’n waanzinnige reis om de wereld met Boris gereden.

Ik zag beren, walvissen

en zo veel andere bijzondere dieren.

Ik ontmoette Indianen

en vele mooie mensen ver van huis of in de warmte van hun eigen woonkamer.

Ik heb geleefd met pijn en tegenslag

met verwondering, magie, dankbaarheid en overgave.

Op mijn manier heb ik geprobeerd de wereld een beetje mooier, beter te maken.

Ik eer m’n omgeving door zwerfafval uit de natuur mee te nemen en zuinig en bewust te leven.

Ik heb mijn verhaal met jullie gedeeld.


Ik heb afscheid genomen van m’n allusie; Boris.

En een zeereis gemaakt naar een ongewisse nieuwe toekomst.



Saai is het niet.



Ik blijf dromen en leven

            dus ik zou zeggen

                Kom maar op 2016





Gelukkig nieuwjaar